2006 ஆம் ஆண்டு திருகோணமலையில் இலங்கையின் சிறப்புப் படையினரால் (STF) படுகொலை செய்யப்பட்ட ஐந்து தமிழ் மாணவர்களில் ஒருவரான ரகிஹர் மனோகரனின் தந்தை டாக்டர் காசிப்பிள்ளை மனோகரன், தனது 74 வயதில் நாடுகடத்தப்பட்ட நிலையில், தனது மகனின் கொலைக்கு நீதி கிடைக்காத நிலையில் இறந்தார்.
ஜனவரி 2, 2006 அன்று, 20 வயதான ரகிஹர், நான்கு நண்பர்களுடன் திருகோணமலை கடற்கரையில் இருந்தார், அப்போது அவர்கள் STF அதிகாரிகளால் நேரடியாக தூக்கிலிடப்பட்டனர். இப்போது திருகோணமலை 5 படுகொலை என்று அழைக்கப்படும் இந்தக் கொலை, வடகிழக்கு முழுவதும் சீற்றத்தையும் சர்வதேச கண்டனத்தையும் தூண்டியது.
இன்றுவரை, யாரும் பொறுப்பேற்கப்படவில்லை.
தனது மகனின் கடைசி அவசர தொலைபேசி அழைப்பைக் கேட்டதும் சம்பவ இடத்திற்கு விரைந்த முதல் நபர்களில் டாக்டர் மனோகரனும் ஒருவர் – “அப்பா, படைகள் என்னைச் சுற்றி உள்ளன.” படையினரால் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டு, தனது மகனை அடைய முடியாமல் தடுக்கப்பட்ட அவர், பின்னர் தலையில் துப்பாக்கிச் சூட்டுக் காயத்துடன் ரகிஹரின் உடலை பிணவறையில் கண்டார்.
இலங்கையின் மூத்த அரசியல்வாதிகள் அச்சுறுத்தல்கள், மிரட்டல்கள் மற்றும் லஞ்சம் கொடுத்த போதிலும், டாக்டர் மனோகரன் அமைதியாக இருக்க மறுத்துவிட்டார்.
ஒரு நீதிபதியிடம் அவர் சாட்சியம் அளித்ததைத் தொடர்ந்து வந்த வாரங்களில், அவரது குடும்ப வீடு தாக்கப்பட்டது, அவரது மருத்துவமனை கட்டாயமாக மூடப்பட்டது, மேலும் அவரது உயிருக்கு மீண்டும் மீண்டும் அச்சுறுத்தல் விடுக்கப்பட்டது. இறுதியில் அவர் நாடுகடத்தப்பட்டார், அங்கு அவர் கிட்டத்தட்ட இரண்டு தசாப்தங்களாக நீதிக்காக அயராது பிரச்சாரம் செய்தார், ஜெனீவாவில் உள்ள ஐ.நா. மனித உரிமைகள் கவுன்சிலில் அடிக்கடி உரையாற்றினார் மற்றும் சுயாதீன சர்வதேச விசாரணையைக் கோரினார்.
அவரது செயல்பாடு அவரை ஒரு இலக்காக மாற்றியது. அடுத்தடுத்த இலங்கை அரசாங்கங்கள் அவரது மௌனத்தை விலைக்கு வாங்க முயன்றன, கொழும்பில் அவருக்கு வீடு மற்றும் பாதுகாப்பு வாக்குறுதிகளை வழங்கின, ஆனால் டாக்டர் மனோகரன் ஒவ்வொரு வாய்ப்பையும் நிராகரித்தார். “இந்தக் குற்றத்தின் பின்னணியில் உள்ளவர்கள் மீது குற்றம் சாட்டப்படும் வரை நான் ஓய்வெடுக்க மாட்டேன்” என்று அவர் 2019 இல் அறிவித்தார்.
அம்னஸ்டி இன்டர்நேஷனல் மற்றும் மனித உரிமைகள் கண்காணிப்பகம் போன்ற சர்வதேச மனித உரிமை அமைப்புகள் அவரது தைரியத்தை மீண்டும் மீண்டும் எடுத்துரைத்தன. அம்னஸ்டியின் பொதுச் செயலாளர் சலீல் ஷெட்டி 2012 இல், “அன்றிரவு கடற்கரையில் இருந்த மக்கள் கூட்டத்தில், ரகிஹரின் தந்தை மட்டுமே குரல் கொடுக்கத் தயாராக இருந்தார். மற்றவர்கள் மிகவும் பயந்தனர்.”
2014 ஆம் ஆண்டில், ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் மனித உரிமைகள் உயர் ஸ்தானிகரால், இலங்கையின் தண்டனையிலிருந்து தப்பிக்கும் கலாச்சாரத்தை எடுத்துக்காட்டும் நான்கு “அடையாள வழக்குகளில்” ஒன்றாக டிரின்கோ 5 வழக்கு பட்டியலிடப்பட்டது. கசிந்த அமெரிக்க இராஜதந்திர கேபிள்களிலும் இது குறிப்பிடப்பட்டது, அங்கு பசில் ராஜபக்ஷ தனிப்பட்ட முறையில் கொலைகளுக்கு எஸ்.டி.எஃப் தான் காரணம் என்று ஒப்புக்கொண்டார். இருப்பினும், 2013 இல் எஸ்.டி.எஃப் அதிகாரிகள் கைது செய்யப்பட்ட போதிலும், எந்த வழக்குகளும் தொடரப்படவில்லை.
2020 ஆம் ஆண்டில், பல ஆண்டுகளாக துன்புறுத்தப்பட்டபோது அவருக்கு ஆதரவாக இருந்த டாக்டர் மனோகரனின் மனைவியும் நாடுகடத்தப்பட்ட நிலையில் இறந்தார். இப்போது, அவரது மறைவுடன், ரகிஹரின் பெற்றோர் இருவரும் பொறுப்பேற்றவர்களைக் காணாமல் இறந்துவிட்டனர்.
திருகோணமலையில் உள்ள சிவில் சமூகம் ஒவ்வொரு ஆண்டும் கொலைகளை நினைவு நிகழ்வுகளுடன் கொண்டாடுகிறது, ஆனால் டிரின்கோ 5க்கான நீதி இன்னும் மழுப்பலாகவே உள்ளது.
தமிழர்களைப் பொறுத்தவரை, டாக்டர் மனோகரனின் மரணம், கொழும்பின் வெகுஜன அட்டூழியங்களில் ஈடுபட்டவர்களைத் தண்டிக்க மறுப்பது குடும்பங்களை பல தசாப்தங்களாக காத்திருக்கவும், நிவாரணம் இல்லாமல் இறக்கவும் வைக்கும் மற்றொரு வேதனையான நினைவூட்டலாகும்.
